خدا کند که تو هرگز شبیه مانشوی * زهراضیایی*

فرق من باتودراین است تودیوانه تریبلدی پیله کنی از همه پروانه تریمثل پروانه به دورِ سرِمن می‌چرخیبین عشاق جهان ، از همه دردانه تریدر طواف دل من ذکر خدا می گوییدلِ پر درد بوَد سبحه پردانه تریمن که باقصه ی تنهایی خود سرگرممشاعران راچه نصیحت که تو پرچانه تری!چون دو‌‌پیراهن آویخته بربند امیدپرپراز حسرت آغوش غریبانه ترینشد آنگونه که می خواستم عاشق باشمبا من انگار که بین همه بیگانه تریخشت خشت تن من ریخته از لرزش عشقمن ندیدم به جهان خانه ی ویرانه تریگرچه دیوانه ای اما به تو محتاجم منبین عشاق جهان از همه فرزانه تری#زهراضیایی#بروجنی + نوشته شده در جمعه بیستم مرداد ۱۴۰۲ ساعت 8:20 توسط زهرا ضیایی بروجنی  |  خدا کند که تو هرگز شبیه مانشوی * زهراضیایی*...

گفتی نمی روی به تمنای دیگریمجنون نمی روی پی لیلای دیگر آمد خبر که دست تو در دست دیگریستباور نمی کنم بروی جای دیگری!یادش بخیر با تو هوا عاشقانه بودمن بودم و تو بودی و دنیای دیگریگفتی امید بسته به پایان عشق ماتنها تویی بهانه ی فردای دیگریبعد از گذشت این همه مدت فروختیروح بهار را به تماشای دیگری!از راز عشق ما احدی با خبر نبودزیبای من! نکش به میان پای دیگریمردابی و تمام گناهان خویش راانداختی به گردن دریای دیگری!؟ چیدم هزار غنچه ی غم از بهار عشقمن ماندم و غم و دلِ رسوای دیگری#زهراضیایی + نوشته شده در پنجشنبه چهاردهم اردیبهشت ۱۴۰۲ ساعت 22:21 توسط زهرا ضیایی بروجنی  |  خدا کند که تو هرگز شبیه مانشوی * زهراضیایی*...

برایم آتش عشقت از ین پس بی خطر باشدشرارت های دنیایی به جانم بی اثر باشددگرگون است احوالم ، زمینی نیست احساسمدر اوج آسمان ذرات جانم شعله ور باشدپشیمانم که دائم قدر عمرم را ندانستمسرآمد فصل های عشق و باغم بی ثمر باشدهزار امید در دل کاشتم شاید تو برگردیولی از خود نپرسیدم ،چرا چشمم به در باشد؟چه نفرینی به من کردی که روز خوش حرامم شدچرا سهم من از دنیا فقط خونِ جگر باشدگذشتم از تو و از خود، ببین آزاد آزادمغبار من نمی خواهد : به فکر بال وپر باشدچه زیبا از شب دلتنگی ام تنها گذر کردماز این پس "حال من ، خوب است" سر خط خبر باشد#زهراضیایی#بروجنی + نوشته شده در دوشنبه یکم خرداد ۱۴۰۲ ساعت 16:35 توسط زهرا ضیایی بروجنی  |  خدا کند که تو هرگز شبیه مانشوی * زهراضیایی*...

آنکه بخشید به من این همه زیبایی راپس چرا داد به من آفت تنهایی را ؟روز در آینه خورشیدم و شب مهتابمنکند درک کسی این همه دارایی رابعد با یک دل‌ پر درد مرا شاعر کردتا فراموش کنم حسرت دنیایی رااوکه هرشب به تماشای دلم می آیدخود محک می‌زند این صبر وشکیبایی رامثل سیمرغ نشستم به نوک قله‌ی قافچون کبوتر نکشم منت هر جایی راکاش ای کاش که بی واسطه می فهمیدمراز این خلقت و این وسعت شیدایی را***حرمت عشق نگه داشته‌ام در همه عمربا دل انجام دهم ، آنچه بفرمایی را#زهراضیایی + نوشته شده در یکشنبه یکم مرداد ۱۴۰۲ ساعت 13:31 توسط زهرا ضیایی بروجنی  |  خدا کند که تو هرگز شبیه مانشوی * زهراضیایی*...